Paolo Sorrentino, sinemadaki özgün tarzıyla tanınan bir yönetmen olarak, Napoli'ye olan derin bağlılığını ve şehrin gücünden ilham alarak yeni bir filmle geri dönüyor. "Tanrının Eli" ile Cannes'da adından söz ettiren Sorrentino, bu kez şehrin ve kadınların iç içe geçmiş öyküsünü, her bir köşesiyle büyüleyen Napoli'yi tanıtmak amacıyla "Parthenope"yi yarattı. Bu film, Napoli'yi hem fiziksel hem de duygusal olarak bir karakter gibi ele alıyor, şehri sadece bir arka plan değil, adeta bir varlık gibi sunuyor.
"Parthenope", şehrin efsanevi geçmişini ve bugünü, zamanın değişken akışında şekillenen bir kadının hikayesiyle harmanlıyor. 1950'lerde doğmuş olan Parthenope, gençliğinden itibaren hayatın içindeki karmaşaya, aşkın karmaşasına ve özlemlere karşı mücadele ederken, Napoli'nin büyüleyici atmosferine ve neşesine de sıkı sıkıya bağlıdır. Bu kadın, kahramanlıkla değil, ama özgür ruhuyla ve tutkularıyla hayatını şekillendirir. Napoli'nin zengin tarihinden beslenen film, aşkın tanımlarını, gerçekliğini, anlamını sorgularken izleyiciyi derin bir duygusal yolculuğa çıkarır.
Filmin odağında kadınsı bir destan var. Parthenope, aşkı ve yaşamı, şehrin büyüsüyle sarılmış bir şekilde deneyimler. Sorrentino'nun alışılmış estetik tarzı, Napoli'nin bambaşka bir yüzünü gözler önüne seriyor. Bu filmdeki aşk, sadece romantik değil, aynı zamanda karmaşık, anlamını zamanla bulan bir tür tutkudur. Her şeyin geçici olduğu, ama bir şekilde her anın varoluşunun derin bir anlam taşıdığı bu film, insanın içindeki tutkunun ve hayatta kalma arzusunun peşinden gitmekten korkmayan bir kadının öyküsünü anlatıyor.
"Parthenope", Napoli’nin efsanevi geçmişiyle sarılı bir kadın kahramanın izinden gitmesiyle, izleyicisini hem görsel olarak büyülüyor hem de duygusal bir yolculuğa çıkarıyor. Sorrentino'nun sinematografik dilinin en güçlü yanlarından biri olan duygusal yoğunluk, film boyunca her an hissediliyor. Bu, sadece bir şehir hikayesi değil, aynı zamanda aşkın ve hayatın anlamının peşinden giden bir kadının derin bir yolculuğudur.
